Vandaag kwam er een dame van 15 jaar bij mij voor een coachsessie, mooi weer, bladstil en de kudde in ruststand. Nono stond eigenlijk al klaar voor dat het meisje op het erf was. Dit gebeurt vaker als ik een coachsessie heb, eigenlijk weet ik van tevoren al met wie uit de kudde ik ga coachen. Deze dag stond in het teken van je levensjaren. De opdracht luidt: Zet maar 15 pionnen in de bak, beginnen bij 1 en dan zo door tot 15 jaar. Maakt niet uit hoe je ze neer zet, niets is goed of fout. Ze zet de pionnen in de bak, als ze klaar is vraag ik haar wat zij ziet in al die pionnen. (De pionnen staan werkelijk overal, en totaal niet in een volgorde, tenminste ik herken die niet) Wat een chaos is haar antwoord, precies zoals ik ben. Ik ben chaotisch maar wel met een structuur. Grappig, zo had ik het nog niet gezien. Nono die ook al in de bak staat, maar zich ogenschijnlijk nergens mee bemoeit, gaat resoluut naar de pion die staat voor haar 4de levensjaar. Nono onderzoekt de pion, gooit hem om, probeert hem helemaal op zijn kop neer te zetten, als dat niet lukt, dan maar omver. Zo, zeg ik, wat is er daar gebeurt, toen je 4 jaar oud was? Nou, geeft ze aan, ik ben toen opgenomen in het ziekenhuis, ze wisten niet wat er met me was, en heb ongeveer 3 nachten in het ziekenhuis gelegen. Tja, dat zet je wereld als 4-jarige wel op zijn kop. We gaan beginnen bij 1, 2, 3, bij 4 zet jij de pion weer rechtop, en zo verder tot we bij 15 jaar zijn aangekomen. Dan kom je los, en gaat vertellen dat je het moeilijk vindt op school om in groepjes te werken met leeftijdgenoten die je niet kent. Dan zit je in zo’n groepje en je hebt het idee dat het niet uitmaakt of je er nu wel of niet bent. Je wilt liever alleen werken of samenwerken met mensen die je wel kent! Ja, ik kan prima in een team werken, maar dan wil ik ze wel eerst leren kennen. Alles wat vreemd is en nieuw daar hou ik niet zo van. Nono die jou de hele tijd heeft gevolgd van pion tot pion, gaat weer naar pion van het 4de levensjaar en gooit hem weer om……..